Σακατεμένες ζωές

Μες τον πυρετό της προεκλογικής αντιδικίας, η υπόθεση με τις οροθετικές γυναίκες, είναι ένα ακόμα επεισόδιο, απόλυτα ενταγμένο στην άχαρη και ταραγμένη εποχή. Το ζήτημα έχει, φυσικά, δύο πλευρές: από την μια οι πραγματιστές και προστάτες των επιπόλαιων πελατών κι από την άλλη, οι ευαίσθητοι άνθρωποι που εξεγείρονται, όταν Continue reading →

Η χυδαιότητα των εικόνων

Η γωνία λήψης έχει ηθικό περιεχόμενο, είπε, κάπως έτσι, ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Από το σημείο αυτό και πέρα, άλλαξε ο τρόπος της κατασκευής και της θέασης του κινηματογράφου. Η εποχή της αφέλειας πέρασε. Η ταινία δεν είναι πια ένας καταναλώσιμος πασατέμπος, αλλά Continue reading →

Ο Νταλάρας (πάλι) και τα καθαρά λόγια

Διάβασα και διαβάζω για την υπόθεση Νταλάρα και τα επεισόδια εναντίον του από άγνωστους «αγανακτισμένους». Νομίζω πως όλες αυτές οι τσιριμόνιες, για το ποιος είναι ο Νταλάρας, αν έχει φωνάρα, αν είναι καλός άνθρωπος, αν οι δωρεάν συναυλίες που δίνει κρύβουν σκοπιμότητες, αν είναι πονηρός και υστερόβουλος κ.λπ., είναι Continue reading →

Άχαρο και μικρό

Είναι πολύ άχαρο και, πολύ περισσότερο, μικρό να συμμετέχεις σ’ ένα «διάλογο» για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να αποκαλύπτεις τα «κουσούρια» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όταν η είδηση του ξαφνικού χαμού του έχει παγώσει τους πάντες, εχθρούς και φίλους, θαυμαστές ή αρνητές του. Είναι, αντίθετα, χρήσιμο να Continue reading →

Οι σιωπές του, σιωπή μας

Για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο έχουν γραφτεί πολλά κι αυτές τις ώρες, της αδιανόητης απώλειας, κάποια ανακυκλώνονται. Προσωπικά δεν μπορώ και δεν θέλω να ακολουθήσω τον πληθωρισμό σε ύμνους και κυρίως, την επιδειξιμανία της συντριβής. Ο Θόδωρος ήταν ένας παγκόσμιος Έλληνας που Continue reading →

Το Πολυτεχνείο και η γενιά του

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του ’73, στο Πολυτεχνείο, πέρα από τα συνθήματα για την ζωντανή μνήμη, το μήνυμα και την επικαιρότητά του, υπάρχει και η σχετική βεβαιότητα: η γενιά του Πολυτεχνείου εγκατέλειψε, αν δεν πρόδωσε, τα Continue reading →