Μήπως δεν έχουμε ακόμα βάλει μυαλό και το έχουμε πάρει πολύ στο ανέμελο; Γιατί οι ακραίες εκφράσεις του νεαρού θεωρούνται από αρκετούς, μια αντισυμβατική πράξη, αντάξια του μεγάλου και, βεβαίως απόλυτα δίκαιου, θυμού που διαπερνάει σήμερα την ελληνική κοινωνία; Γιατί η παρουσία των νεοφασιστών Continue reading →

Ο Ιταλός νομπελίστας Ντάριο Φο, στο έργο του Mistero buffo, τέλη του ’60, αρχές του ’70, μια θεατρική, σατιρική παρλάτα, αποδίδει στον Ιταλό Κομμουνιστή ηγέτη Παλμίρο Τολιάτι, μια φράση. «Δεν θα κάνουμε, όπως οι Έλληνες σύντροφοι». Είναι οι δραματικές ώρες της δολοφονικής απόπειρας εναντίον του Continue reading →

Σε μια μακρινή εποχή, σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα του νότου, ξημέρωνε μια νέα εποχή. Λίγα χρόνια μετά την πτώση μιας γελοίας δικτατορίας, οι δημοκρατικές δυνάμεις είχαν κερδίσει την εξουσία και φαίνονταν να τα αλλάζουν όλα με ορμή. Οι πολίτες Continue reading →

Κάθε φορά που το μέλλον μας καλεί, έχουμε την εντύπωση πως οι ράγες είναι ήδη στρωμένες με τα εφόδια του παρελθόντος. Ο «χρυσός αιώνας» έχει, όπως φαίνεται ανεξάντλητα υλικά, ο Παρθενώνας, με όλα τα τραύματά του, κόβει ακόμα μονέδα και πάντα, ένας αιθεροβάμων Θερβάντες ταξιδεύει τόσες θάλασσες, για να Continue reading →

Όποιος είναι στοιχειωδώς προβληματισμένος με το ’21 και δεν έχει αποδεχθεί την στρεβλή μυθολογία αυτής της μεγάλης ώρας, όπως τη μάθαινε στο σχολείο, δεν νομίζω πως θα σεληνιάζεται με τη σειρά ντοκιμαντέρ που προβάλλει ο ΣΚΑΪ. Προσωπικά ενοχλήθηκα μόνο από την, αλά BBC αισθητική, που στην εγχώρια εκδοχή της μου φαίνεται Continue reading →

Είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία να είμαστε ή να παριστάνουμε τους οπαδούς του «ορθού λόγου» και, κυρίως, να ταυτίζουμε αυτήν την επιλογή με τον αντικρατισμό. Άλλωστε τα λαμόγια και οι κηφήνες του ευρύτερου δημόσιου τομέα φρόντισαν να Continue reading →

Ποιοι και πώς μας έφεραν ώς εδώ; Υπήρχε εναλλακτική λύση ή όλα ήταν, εκ των πραγμάτων, δρομολογημένα; Οι Έλληνες είναι πράγματι τα τσογλάνια με τα πούρα και τις Cayenne; Η ωραία μας χώρα βρίσκεται στο στόχαστρο σκοτεινών κύκλων; Οι δημόσιοι υπάλληλοι πεθαίνουν από Continue reading →

Ο προπάππος μου, παππούς της μάνας μου, είχε ξενιτευθεί στην Αμερική, στις ΗΠΑ, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Δούλεψε στην κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών -δέκα και τόσα χρόνια δεν είδε τίποτε άλλο από δάση, λιβάδια, λίμνες, την απεραντοσύνη της αμερικανικής ενδοχώρας. Δεν πάτησε το πόδι του σε πόλη, δεν Continue reading →