Αν και είμαι υποψήφιος με τη Δημοκρατική Αριστερά στην Α Αθήνας, δεν έχω καμιά χαιρεκακία για τις επαναλαμβανόμενες γκάφες του Αλέξη Τσίπρα, καρποί της βιασύνης και της οίησης που χαρακτηρίζουν τις πολιτικές του πρακτικές. Πολλοί τις αποδίδουν στη νεανική του ορμή και άλλοι, στη συγκρουσιακή προσωπικότητά του. Αν βάλουμε στην άκρη την εμπειρική, πολιτική ψυχανάλυση, οι γκάφες του Τσίπρα, έχουν ένα άλλο, βαθιά αξιακό περιεχόμενο.
Είναι από τις φορές που, αυτής της εκδοχής Αριστερά, ταυτίζεται με την καθυστέρηση και τον λαϊκισμό, με τόσο κυνικό τρόπο. Οι παλιές της αξίες, που είχαν, πρώτα απ όλα, ένα μαχητικό, αλλά πάντα υπεύθυνο, περιεχόμενο, έχουν εκπέσει, με αυτά τα επιπόλαια, δημαγωγικά και φθηνά τερτίπια, στην κατηγορία Καμμένου, Καρατζαφέρη και των λοιπών ηγετίσκων του πολιτικού συστήματος, που κόβουν βόλτες σε όλα τα μήκη και πλάτη των πολιτικών επιλογών, αρκεί να κολακέψουν τον κόσμο. Δυστυχώς, δεν είναι ούτε θέμα ηλικίας, ούτε ζήτημα απειρίας όσα λέει και κάνει ο Τσίπρας. Είναι αποτέλεσμα ενός πολιτικού και κυρίως μορφωτικού και πολιτιστικού περιεχομένου, που, όσο κι αν το κρύβαμε πολλά χρόνια, αυτό συνέχιζε να δηλητηριάζει το χώρο της Αριστεράς. Κι αυτό βρίσκεται στην κατασκευή «αισιοδοξίας» και «ελπίδας», με υλικά συνειδητά πλαστά. Η «Κυβέρνηση της Αριστεράς» είναι μια δημαγωγική κορώνα, ένα συνειδητό ψέμα, αντάξιο όλων των άλλων που οι συναθλητές του Τσίπρα, πετάνε για να μαζέψουν ψήφους.
Η ενσωμάτωση μιας εκδοχής της Αριστεράς στο χώρο του ψέματος και της δημαγωγίας, είναι αποτρόπαια. Μπορεί να ωφελεί περιστασιακά τους εμπνευστές της, αλλά τους απομακρύνει από κάτι το οποίο καθόρισε και καθορίζει τη στάση της Ανανεωτικής, κυρίως, Αριστεράς, από τις ευκολίες και τη θρησκευτικότητα του ΚΚΕ. Την υπεύθυνη, μερικές φορές δυσάρεστη και δύσκολα αποδεκτή, επιλογή.
Δεν έχω χαιρεκακία λοιπόν, για τις γκάφες του Τσίπρα. Μόνο θλίψη, γιατί στο όνομα της ψηφοθηρίας, η Αριστερά μπορεί να γελοιοποιηθεί και να γίνει κι αυτή περήφανο μέλος των λαϊκιστών και των δημαγωγών.
You must be logged in to post a comment.