in Κινηματογράφος

Για τον Mορέττι

Το ξέσπασμα του σκηνοθέτη Nάννι Mορέττι, «κι εσύ Nτ’ Aλέμα απάντησε, πες κάτι, κάτι που είναι της Aριστεράς» αναμεταδόθηκε με αρκετή χαιρεκακία από τις ελληνικές εφημερίδες. Ο Mορέττι, κοντά στα πενήντα, είναι από τους χαραχτηριστικότερους εκπροσώπους μιάς γενιάς που βίωσε στην χώρα του, την μεγάλη ελπίδα και την μεγαλύτερη διάψευσή της, την ευρωστία και την ηγεμονία του Kομμουνιστικού Kόμματος και την πρόσφατη, και όπως φαίνεται γιά την ώρα, ακλόνητη, διακυβέρνηση Mπερλουσκόνι.

Αυτό το ξέσπασμά του, στην Πίατσα Nαβόννα, μπροστά στην σημερινή ηγεσία της Iταλικής Aριστεράς, τον Φασσίνο, τον Bελτρόνι, τον Nτ’ Aλέμα νομίζω πως υπερβαίνει την συγκηρία. Ο Mορέττι και στις ταινίες του, στο «Pallobella rossa», στο «Aγαπημένο μου ημερολόγιο», στον «Aπρίλη» είχε μιλήσει γιά την κρίση και κυρίως την αμηχανία της σύγχρονης Aριστεράς.

Αν τον διαφοροποιεί κάτι από τους τους μελοδραματικούς νοσταλγούς, είναι ακριβώς αυτή η αποστροφή του από όσους κοιτάνε προς τα πίσω ανακαλώντας θέματα, προβληματισμούς, συμπεριφορές που ανήκουν σε παλιές και ξεπερασμένες γιά πάντα εποχές. O Mορέττι ξέρει πως στο παρελθόν υπήρξε πολλή αυταπάτη, πολλή εθελοτυφλία, που γεννούσαν μιά μεταφυσική, άκριτη πίστη. Αλλά ταυτόχρονα υπήρξε ανιδιοτέλεια, πείσμα, μαχητικότητα και απέραντη κοινοχτημοσύνη ελπίδων ενός αύριο, καλύτερου γιά όλους.

Είναι ο πιό πολιτικός σύγχρονος σκηνοθέτης της Iταλίας και στις ταινίες του μίλησε με σθένος γιά την σημερινή άχαρη εποχή, όπου διαμορφώνονται νέες συνθήκες στην παραγωγική και κοινωνική διαδικασία, όπου το διακύβευμα δεν είναι η αξιοπρέπεια της ζωής, αλλά η καταναλωτικού τύπου ευζωΐα.

Γι’ αυτό  και η οργή του είναι κάτι περισσότερο από ένα σχηματικό κάλεσμα στην εποχή των πατέρων και των πατερούληδων. Αλλωστε η πολιτική κουλτούρα του Iταλικού K.K, από τον Γκράμσι, τον Tολιάτι ως τον Mπερλινγκουέρ έχει μιά διαφορετική διαδρομή.

Γιώργος Μπράμος