Κι όμως, μένουν ελάχιστες μέρες, πριν τις εκλογές. Σε άλλες περιόδους τα λάβαρα θα ανέμιζαν, τα θούρια θα έπαιζαν στην διαπασών, η σιγουριά για την νίκη θα ήταν δεδομένη. Το μέλλον του τόπου, σε κάθε περίπτωση, προβλεπόταν ανέφελο κι ευτυχισμένο. Αυτή την φορά, όμως, όλα έχουν πραγματικά αλλάξει, τίποτα δεν είναι σταθερό.
Αν κάτι τέτοιο είναι εμφανές στο κοινωνικό σώμα και διατυπώνεται, με, σχετική πάντα, φερεγγυότητα στις δημοσκοπήσεις, ο πολιτικός λόγος, στην συντριπτική του πλειοψηφία, συνεχίζει να διατυπώνεται με όρους, του χθες κι έτσι να δείχνει ανάπηρος και ανεπαρκής. Για παράδειγμα, το αίτημα της αυτοδυναμίας, στο οποίο επιμένει η Νέα Δημοκρατία, δεν είναι μόνο παρωχημένο και ανέφικτο, αλλά ανήκει στις παθολογικές συνθήκες του δικομματισμού και είναι από τις κύριες αιτίες που μας έφεραν στην σημερινή κατάντια.
Όπως κάθε φορά, παραμονές εκλογών, αναδεικνύεται ένα δίλημμα, που εγκλωβίζει το εκλογικό σώμα και εκβιάζει την επιλογή του. Αυτήν την φορά, πέρα από τις εμφανώς προσχηματικές εμμονές της Νέας Δημοκρατίας στην αυτοδυναμία, το ΠΑΣΟΚ, επιλέγει την «μεγάλη συμμαχία». Θα μπορούσε να ήταν ένα βήμα για τον «εξευρωπαϊσμό» του πολιτικού συστήματος, μια προσέγγιση για συνεννόηση και διάλογο. Όμως χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, από την πλευρά του νέου αρχηγού του, κάθε σχέδιο για μετεκλογική συνεργασία των άσπονδων, όπως παρουσιάζονται, εχθρών, μοιάζει, τόσο βάναυσα, σαν έναν παράδρομος για να αποφύγει, το άλλοτε κραταιό κόμμα, την συντριβή του, εξαιτίας των πράξεων και παραλήψεων της διακυβέρνησής του.
Το ζητούμενο παραμένει ακόμα εκτός πολιτικής και προεκλογικής συζήτησης. Τι θα ξημερώσει την 7η Μαΐου; Τι είδους προγραμματικές συγκλίσεις θα επεξεργαστούν, όσοι, κι όχι μόνο, οι δύο πρώην «μεγάλοι», θα κληθούν να κυβερνήσουν; Για την ώρα, η κομματική σκοπιμότητα, παρακάμπτει αυτό το καθοριστικό για το μέλλον του τόπου, ερώτημα. Τι έχουμε, για την ώρα, στην ατζέντα; Παρακολουθούμε τον επικίνδυνο λόγο του Σαμαρά, περί «ανακατάληψης των ελληνικών πόλεων από τους μετανάστες», ένα λόγο που νομιμοποιεί την αλητεία της «Χρυσής Αυγής». Και από την άλλη πλευρά, έχουμε ένα ιδιότυπο μελόδραμα, στο οποίο πρωταγωνιστεί, ο κ. Βενιζέλος, που «έσωσε τον τόπο από την καταστροφή».
Σχεδόν όλοι, αισθάνονται την υποχρέωση να οχυρωθούν στο κομματικό οικόπεδο. Η εκδοχή της συνεργασίας και του συμβιβασμού, διατυπώνεται, από όσους διατυπώνεται, με όρους ιδιοκτητών της μοναδικής, δικής τους, αλήθειας. Κάποια ψήγματα σοβαρότητας έρχονται από χώρους που, για την ώρα, είναι στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής. Στο κέντρο, άλλων μικρομεσαίων σχηματισμών, που εμφανίστηκαν πρόσφατα, βρίσκεται ένας ανεύθυνος λόγος, μια επίδειξη «ηρωισμού», που τόσο χυδαία, θέλει να ψαρέψει στο θυμικό ενός κόσμου, πιεσμένου και διαψευσμένου.
Η Δημοκρατική Αριστερά θέλει να ανιχνεύσει μια διαφορετική πορεία, μακριά από την τρομοκρατία των «αναγκαίων και μοναδικών λύσεων» που έφεραν φτώχεια, αδιέξοδο και αναξιοπρέπεια κι αντίθετα με τις «περήφανες λύσεις» που παρακάμπτουν τα πραγματικά προβλήματα και συντηρούν την παθογένεια του «φταίνε οι άλλοι». Οι νέες συνθήκες που φαίνονται να διαμορφώνονται στην Ευρώπη δείχνουν πως ανάμεσα στην μοιρολατρία και τον αρνητισμό, υπάρχει και κάτι περισσότερο ουσιαστικό, αισιόδοξο και αποτελεσματικό. Η ουσιαστική συζήτηση, που θα ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας και θα δείξει πως κάτι διδαχτήκαμε από το σκοτεινό παρελθόν μας, είναι ανάγκη να αρχίσει.
You must be logged in to post a comment.